به گزارش وبلاگ دزک،
درباره چهارشنبه سوری افسانه و اسطوره های فراوان است و در شاهنامه فردوسی هم به آن اشاره شده است. اما نخستین نشانی مکتوب از چهارشنبه سوری در تاریخ بخارا آمده که می گوید در زمان سامانیان این جشن آتش را سوری می گفتند و چون در چهارشنبه بوده به چهارشنبه سوری معروف شده است.
فردوسی هم در شاهنامه اشاره ای به چهارشنبه سوری دارد:
ستاره شمر گفت بهرام
را که در «چارشنبه» مزن
کام را
اگر زین بپیچی گزند آیدت
همه کار ناسودمند آیدت
یکی باغ بُد درمیان
سپاه از این روی و زان روی بُد رزمگاه
بشد "چارشنبه" هم از بامداد
بدان باغ که امروز باشیم شاد
ببردند پر مایه
گستردنی می و رود و رامشگر
و خوردنی
ز جیحون همی آتش
افروختند زمین و هوا را همی سوختند
این جشن فراز و فرودهای بسیاری داشته و نگاه متعصبین مذهبی در طول قرن ها نسبت آن هم متقاوت بوده است. به هرحال به عنوان یک جشن آئینی و با جزئیات بسیار برگزار شده است.
امروزه قشری که به آن توجه بیشتری می کنند، جوانان هستند که با بر پا کردن آتش و پریدن از روی آن انجام می شود. اما در برخی موارد دیده می شود که افراد با درست کردن ترقه و بمب های دستی جان بسیاری از مردم را در معابر و خیابان ها به خطر می اندازند و موجب سوختگی های شدیدی می شوند که گاها موجب مرگ می شود.
در گذشته در این مراسم ترانه ها و آهنگ های زیادی خوانده مى شد. حتی براى هر بخش از مراسم از جمله پریدن از روی آتش، قاشق زنی، خوردن آجیل چهارشنبه سوری و فالگوش ایستادن ترانه هایی وجود داشت.
انتهای خبر
